నిత్య విద్యార్థినై...

ఆకాశ గంగే తన పాదాలు తాకినా..
అహమంటూ వచ్చేనా ఈ నిత్య భిక్షువు కి..
ఆ నింగంత కరిగి తన మీద వాలినా..
అలుపంటూ రాదులే ఏ విఙ్ఞాన కుక్షువు కి..
కనుచూపు ఎటువైపూ సారించలేకున్నా..
చూడలేని సత్యముందా..ఆ అనుభవ చక్షువు కి..

నా మది పలుకు...

ఎదో రాయాలి..
యెదలో బాధ దించేయాలి..
భవితకు మార్గం వేసెయ్యాలి..
కన్నీళ్ళను తేలిగ్గా మోసెయ్యాలి..

మంచివన్నీ దాచెయ్యాలి..
అవి కానివి వదిలెయ్యాలి..
సాధకునికి దీపం మనసవ్వాలి..
ఆ మనసే నిత్యం వెలుగులీనాలి..

కష్టాలన్నీ తుంచెయ్యాలి..
సంతోషాలు పంచెయ్యాలి..
సాధించిన విజయాలు దాటెయ్యాలి..
వాటిపై శషభిషలు మానెయ్యాలి..

చుక్కాని నావలా మదికి బతుకు తోడవ్వాలి..
కంటికి రెప్పలా ఆ దైవం కాపాడాలి..
సాగించిన ఈ పయనం ఓ రోజున ఆపెయ్యాలి..
సాధించిన ఘన విజయం ఆ రోజున నను నడిపించాలి...

నీ వారెవరు..?

నీ మది లోని శూన్యం పూడ్చేదెవరు..?
నీ ఆలోచనల భారం మోసేదెవరు..?
అగ్నిశిఖల నీ ఆవేశం భరించువారెవరు..?
అంతులేని నీ భావావేశం తెలుసుకునేవారెవరు..?

నింగినంటు నీ యత్నానికి ధైర్యమెవ్వరు..?
నేలరాలిన నీ గుండెకు ఆదరవు ఎవరు..?
నీ లోని సత్యాన్ని గుర్తించు మిత్రులెందరు..?
నీ స్వప్నాల సాకారాన్ని నమ్మెవారెందరు..?

నీవెప్పటికీ ఒంటరివే ఓ నా నేస్తం..!!
కాదని భ్రమింపజేసేను ఈ లోకం సమస్తం..!!

నా ప్రేయసి కై ...

తొలిమంచు వేళే ఇల కు పులికింతలెందుకు...
పండు వెన్నెల్లో మది కి పరవశమెందుకు...
నీ నవ్వు తోనే నాలో ఈ మైమరపులెందుకు...
చెప్పగలవా నీవైనా...తెలుపలేరే ఏ కవులైనా...

నీ కోసం వేచాను పగలల్లా సూర్యుని కాంతినై...
నిన్నే కలవరించాను నిశి లోని ఆ శశి నేనై..
నింగి లోనే దాగాను నిన్నే చేరని చినుకునై..
నీ చెంత వాలాను ఇలా మాటల జడి వాననై..

నిదురించే పసిపాపడి సిరిమువ్వల రాగం...
చిగురించే ప్రతి పువ్వు లో కనిపించే భోగం...
ఉదయించే సమయాన కొవెల్లో దేవుని వైభోగం...
పరుగెత్తే కాలాలు నిలిచి చూచేటి సౌందర్యం...

ఓ రూపం లా ఇవి కొలువైతే...
దరి చేరమనే వాటి పిలుపైతే...
నీ యెదసడులే నా యెదుటన వినబడవా...
నా యెద లో నీ సందడులే మొదలవవా...

నువ్వుంటే...నా కలల రారాణి గా...
కొలువుంటా...నీ నవ్వుల పారాణిగా...
కాదంటూ నువ్వెళితే...నిష్కర్షగా...
కలకాలం ఆనందం...నన్ను వెలివేయదా...
ఏ సంతోషం ఇటుగా రాలేదు గా...