---- కథ ---

                       నేను రాస్తున్నమొదటి బ్లాగు కథ ఇది!!! మొత్తం ఒకేసారి రయాలనుకున్నా దినచర్య లో నాకు మిగిలే సమయన్నే కేటాయించగలను కాబట్టి రోజు కి కొంచెం కథ చెప్తాను. నా మొదటి ప్రయత్నం పేరు విలువ . ఇక కథ లోకి వెళ్దాం. 

                                                        విలువ 

                         

                      క్షణ క్షణానికీ గాలి వేగం తీవ్రమౌతోంది...దానికి తోడు వర్షం నింగి నేలా అనే బేధం లేకుండా ఎకధార గా కురుస్తొంది.... ఎక్కడో సముద్రం కడుపున పుట్టిన తుఫాను ఇలా ఈ ఊరిని కమ్మేసిన మేఘానికి జల్లెడ పడుతోంటే, ఎప్పుడో నేను చేసిన పొరబాటు నన్ను నిలువనీయకుండా నా మనసుని ఆలోచనలజల్లెడ పడుతోంది. నాకు నేను మిగలకుండా ఎవ్వరికీ ఏమీ మిగల్చకుండా అంతా పోగొట్టుకుని  ఎందుకోసం ఈ బ్రతుకు? ఎం సాధించానని బ్రతకాలి నేను? నిన్నటిదాకా  నన్ను తమ పిల్లలకి ఆదర్శం గా చూపించిన నా చుట్టాలకి ఏ మొహం చూపించను? గర్వం గా అందరి ముందూ తల ఎత్తుకుని తిరిగిన రోజులని అసలు ఎలా గుర్తు తెచ్చుకోగలను? నన్ను నేను ఇక్కడితో ఆపేసుకోవాలి.... అందరికీ విజయానికి మరో పేరు అనిపించే లాగే నా కథ మిగిలిపోవాలి. నా సంపద... నా తెలివి తేటలు... నా  పేరూ అన్నీ ఇలాగే ఉండిపోవాలి.  అవన్నీ అలాగే ఉండాలంటే నేను ఇప్పుడు చచ్చిపోవాలి!!! 

      అదొక్కటే మార్గం గా తోస్తోంది నాకు...బయట వర్షం లో ఇంత తడుస్తున్నా నా లోపల రగులుతున్న జ్వాలలు ఆరటంలేదు. ఆరాటం ఇంకా ఎంత సేపు అని ప్రశ్నిస్తోంది నన్ను, చాలా అసహనం గా!!  ఇంట గెలిచిన చోట రచ్చకెక్కలేక ఇల్లు విడిచి, ఊరు విడిచి, ఇన్నాళ్ళూ కప్పుకున్న ముసుగు విడిచి దూరం గా వచ్చేసాను.  ఈ ఊరు దగ్గర గోదారి కనపడితే బస్సు దిగేసాను. వొడ్డున నిలబడ్డ నన్ను ఇప్పుడు గోదారి కుడా అడుగుతోంది తనలోకి ఎప్పుడు దిగుతానని.? ఎటు చూసినా ఏరు... కనుచూపు మేరంతా నీరు.. నా మనసంతా ఆలోచనలతో బేజారు!!! కూలబడ్డాను నేను.

      " ఏం కష్టం వచ్చింది దొరా!!!" ఎవరో నాతోనే గట్టిగా   అడిగారు ఈ మాటలు. నిజానికి ఆశ్చర్యపోయాను నేను. ఎవరో పరిచయం లేని వ్యక్తి నా ఎదురుగా నిలబడి తదేకం గా నన్ను చూస్తూ నిశ్చలంగా  చిన్న నవ్వు తో నన్నీ ప్రశ్న వేసేసరికి స్థాణువయ్యాను. నన్ను పైకి లేపటానికి తన చెయ్యందిస్తూ నా భుజం పైన చెయ్యి వేసి నన్ను పైకి లేపుతూ అడిగాడీ మాట. తల ఎత్తి పైకి చూసి " నాకు కష్టం వచ్చిందని ఎవరు చెప్పారు నీకు? నీకేం తెలుసు నా గురించసలు?" అని గద్దించాను!!! "కొప్పడకు సామి ఎదో బాధల్లో ఉన్నావని అడిగాలే అట్లా గసురుకోకు మారాజా....". నేను దుఃఖం లో ఉన్నానని ఇతనికెలా తెలుసు? నా మీద సానుభూతి చూపిస్తున్నాడా? అసలు భరించలేను నేను  సానుభూతిని. ఇలా ఎవరో పరిచయం లేని వ్యక్తి నన్ను బాధల్లో ఉన్నానని చెబుతూంటే  నా లోని అహం ఒప్పుకోవట్లేదు. నా కష్టం నేను ఇతరులకి చెప్పుకోలేను!!! " నేను కష్టం లో ఉన్నానని నీకెవరు చెప్పారు? నిన్ను ఏమైనా సాయం అడిగానా ? అసలు నువ్వెవరు అడగటానికి?" బిత్తరపోయాడతను నా ప్రశ్నల పరంపర కి. తమాయించుకుని అన్నాడు " ఒకరు చెప్పలా సామి మనిషి కష్టం లో ఉన్నాడు అని? ఇంత వర్షం లో, ఈ తుఫాను లో గోదారొడ్డున తడుస్తూ కూలబడ్డావంటే ఏదో చెప్పుకోలేని కష్టమే అయ్యుంటుంది మారాజా, అంతేనా? ఏ ఊరో కానీ మా వూళ్ళో గోదాట్లో ప్రాణాలు తీసుకుందామనుకున్నవ్ !!! నిజమే  కద సామి నేను చెప్పింది?".

ఈ సారి మరింత ఆశ్చర్యపోయాను, నా మనసుని ఒక పుస్తకం లా తన చెతుల్లోకి తీసుకుని పూర్తి గా చదివి నాకు అప్పచెప్తున్నట్టు ఉంది తను మాటాలాడుతుంటే.!! ఒక్క పెట్టున అతన్ని కావలించుకుని ఏడ్చేయాలనిపించింది...! కాని నా అహం మళ్ళీ అడ్డుపడి నన్నాపేసింది. ఈ సారి నేను ఒకే  ప్రశ్న వేసి అతని సమాధానం విని మారు మాట్లాడకుండా తన వెనకే నడిచాను. నేను అడిగిన ప్రశ్న" నేను అసలు కష్టం లో ఉండటం సరే, చచ్చిపోవాలని నిర్ణయించుకున్నట్టు నీకెలా తెలిసింది? నీకెందుకిలా నాతొ మాట్లాడాలనిపించింది? నాతో నీకేం పరిచయం అసలు?"
దానికి అతనిచ్చిన సమాధానం " నేనూ మనిషినే సామి!!!". 

 

అతను అలా నా ముందు సాగిపోతూ ఉంటే నేను తనని అనుసరిస్తూ వెళ్లి ఒక పూరి పాక దగ్గర ఆగాను . లోపల నుండి ఒక ఆడ మనిషి వచ్చి నన్ను లోపలి తీసుకెళ్ళి నాకు ఒక తుండు గుడ్డ ఇచ్చి తల తుడుచుకోమని చెప్పి తానూ వంట గదిలోకి వెళ్లిపొయింది. నాతో వచ్చిన ఆ వ్యక్తి నా భుజం పైన ఉన్న గుడ్డ ని తీసి స్వతంత్రం గా నా తల పైన వేసి రుద్దేస్తున్నాడు.  నేను ఇక అసహనం భరించలేక పెద్దగా అరిచేశాను " స్టాప్ ది నాన్సెన్స్ !!!! హూ డి హెల్ అరె యు టు టేక్ కేర్ అబౌట్ మీ ? స్టాప్ థిస్ " ఒక్క సారి తల విదిలించేసుకుని అతని చెయ్యి పట్టుకుని గట్టిగా విదిలించి విసా విసా బయటికి నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయాను. నాకు ఎందుకో ఇతరులు నన్ను అంత స్వతంత్రం గా దగ్గరికి తీసుకుని నాకేదో దు:ఖం వచ్చిందని నాపై సానుభూతి చూపిస్తూంటే భరించలేకపోయాను. 

అసలేం జరుగుతోంది నా జీవితం లో? అసలు పూరి పాక లో ఉండే వాళ్ళు కూడా నా పై సానుభూతి చూపించేంత దిగజారిపోయానా? ఎంత మందో కీర్తించిన నా తెలివితేటలు ఏమయ్యాయి? నాకు ఇక ఏ  లోటు లేదని చెప్పిన వాళ్ళేమయ్యారు? నా సంపద  అంతా ఏమయ్యింది? ఇన్ని ప్రశ్నలూ నన్ను నిలువనీయటం లేదు. తడుస్తూ ఆలోచిస్తూ ఎక్కడికెళ్తున్నానో తెలియదు కాని కన్నీటిధార కూడా కనపడనివ్వని వర్షాధార లో వెళ్ళిపోతున్నాను. 

చిన్నప్పట్నుంచి చాలా కష్టపడి చదివాను... ప్రతి దగ్గర విజయాన్ని అందుకోవటానికి నన్ను మరిచిపోయి కష్టపడ్డాను. ఎన్నో ఏళ్ళు నేను నా కాళ్ళ మీద నిలబడటానికి శ్రమించాను. నాకు స్నేహితులు చాల తక్కువ, నా చదువూ.. నా జీవితం..  నా ధ్యాస ఎప్పుడూ ఇలాగే ఉండేది. మా ఇంట్లో అమ్మా వాళ్ళు కూడా నన్ను ఎక్కువగా బంధువుల ఇళ్ళలో ఉండనిచ్చే వారు కాదు. నా తోటి వాళ్లతో ఆడుకోవటానికి కూడా రోజుకి ఒక అరగంట మాత్రమే వదిలే వాళ్ళు. నేను ఒక్కడినే కొడుకవటం తో నన్ను వృద్ధి లోకి తీసుకుని రావాలని వేరే వైపు నా దృష్టి మరలకుండా ఎంతో కష్టపడి నన్ను చదివించారు. నేను కూడా ప్రతి క్లాసు లో ఫస్ట్ వస్తూ పెద్ద mnc కంపెనీ లో సెలెక్ట్ అయ్యాను. 

ఇంత తెలివి గల నేను ఇంత తప్పు ఎలా చేయగలిగాను? ఇప్పుడు నాతో పాటు నా కుటుంబమంతా రోడ్ మీదకి వచ్చింది!!! నన్ను నమ్ముకున్న వాళ్ళకి నా మొహం చూపించలేక పోతున్నాను. ఇంత సాధించి ఇంత సంపాదించి  నేను ఇప్పుడు చేసింది ఏమిటి? ఇంత దారుణమైన పరిస్థితి గురించి ముందే ఊహించని నా తెలివిని తిట్టుకోవాలా? లేకపోతే ఈ పరిస్థితి కి కారణమైన నా బలహీనత ని తిట్టుకొవాలా? ఎవరిని నిందించాలి? అంత గొప్పగా బ్రతికిన నేనూ నా కుటుంబం ఇప్పుడు ఏమి లేకుండా ఈ సమాజం లో ఎలా నిలబడాలి? ఎప్పుడూ విజయమే తప్ప ఏడుపు తెలియని నాకు, పెదవుల పై దాకా కారుతున్న నా కన్నీరు ఉప్పగా...  వర్షాన్ని కూడా కాదని తన రుచి చూపిస్తోంది! నాకు తెలియకుండానే...  పెద్ద శబ్దాలు లేకుండానే...  ఆకాశం కరిగి వర్షం లా ముంచెత్తుతోంది!! నా బాధా కూడా కన్నీరై కారుతోంది..  నిశబ్దం గా నా గుండె పగులుతోంది... ఆ చప్పుడు నాకు మాత్రమే తెలుస్తోంది...!! కాదు మరో ఇద్దరికీ కూడా !!! ఆ ఇద్దరు ఇందాక ఆ పూరి పాక లో ఉన్న వాళ్ళు.!! నన్ను వెంబడిస్తూ అరుస్తూ ఆ పై నెమ్మదిగా నా పక్కనే నడుస్తున్నారు నిశబ్దంగా. నా ఆప్తుల్లాగా నా అనుచరుల్లాగా నా మాట కోసం వాళ్ళు ఎదురుచూస్తూ నాతో  కలిసి అడుగులేస్తున్నారు.!!! నా కదలికలు అన్నీ గమనిస్తూ నన్ను వాళ్ళే నడిపిస్తున్నరేమో అనిపిస్తోంది!!! 

ఎవరు వీళ్ళు? వీళ్ళకి నాకు ఏంటి సంబంధం? ఎందుకిలా వెంబడిస్తున్నారు? నాకు ఇప్పుడు ఏదైనా సహాయం చేసి తర్వాత నా నుంచి డబ్బులు ఆశిస్తున్నారా? వాళ్ళ నిశబ్దం నన్ను భయానికి గురి చేస్తోంది. లేకుంటే నన్ను ఎక్కడైనా చంపేసి నాకు వచ్చే ఇన్సూరెన్సు నా భార్య పిల్లల్ని బెదిరించి తీసుకున్దామనుకుంటున్నారా?  నేను ఆగాను!!!

వాళ్ళతో ఇక నేను ఏమీ మాట్లాడలేక నిలబడిపోయాను. ఆకాశం నుండి కురుస్తున్న వర్షం నన్ను తడిపేస్తుంటే నా పక్కన నిలబడ్డ వాళ్ళ చూపులు నన్ను తడిమేస్తున్నాయి . " ఏం కావాలి మీకు ?" గట్టిగా అరుద్దామనుకున్నాను కానీ, నా భుజం తట్టి నన్ను వాళ్ళ గమ్యం వైపు నడిపిస్తోంటే మౌనం గా నా అడుగులు నా స్వాధీనం తప్పి అటుకేసి సాగుతున్నాయ్ . నా లో నిస్సహాయమో లేక ఏదైనా సాయం ఇక్కడ దొరుకుతుందన్న ఆశో..  నా ఆలోచనలని కట్టడి చేసి నన్ను ఎటో నడిపిస్తున్నాయ్ . నా బుద్ది కన్నా..  నా మనసు దాని కన్నా..  ముందు, నా భవిష్యత్తు చాలా వేగం గా నాకళ్ళ  ముందే కదిలిపోతోంది .  చిన్నప్పట్నుంచి నేను గెలిచిన మెట్లు...  నేను దాటి వచ్చిన అడ్డంకులు...  నా ఎదుగుదలకు కారణమయిన దారులు...  మనుషులూ...  ఇంకా ఎన్నో నా కళ్ళ ముందు ఇప్పటికిప్పుడు తిరిగిపొతున్నాయ్ .

    నాకు నిజానికి వీళ్ళతో ఈ ఇంటికి రావటానికి భయమనిపించినా " ఏం కష్టమొచింది దొరా " అనే మాట... ఆ ప్రశ్న  ఎక్కడో నా మనసుని తాకి నా అడుగులు ఇటు పడేలా చేసింది . నా వాళ్ళు అనుకున్న వాళ్ళు నన్ను అడగలేదు, నన్ను అందలం పైన కూర్చోబెట్టిన వాళ్ళూ అడగలేదు, నన్ను నేను కూడా ప్రశ్నించుకోనటువంటి మాట నన్ను అడిగేసరికి కంట నీరు పొంగింది, కానీ అహం దాన్ని ఆపేసింది. " ముందు తల తుడుచుకుని తలరా స్నానం చేసి పొడి బట్టలు కట్టుకో బాబూ ఆరాక నీ బట్టలు వేసుకున్దూవు కాని... " అని అనేసరికి నేను ఈ లోకం లోకి మళ్లీ వచ్చాను . " ఏం  కష్టం లో ఉన్నాడో కొంచం వేడి వేడి గా పెట్టు, ఏ పూట తిన్నాడో ఎమో !!!... " నాకు ఆ మాటలు వినపడుతున్నాయ్ !!

     " ఎంత చదువుండి  ఏం ప్రయోజనం పెళ్ళాం బిడ్డల్ని పొషించటానికి ఇప్పుడు ఏం  మిగల్లేదు...  చేతులు కాలాకా మన దగ్గర చెయ్యి చాస్తే ఒక పూట మాత్రమే పెట్టగలం !!!" ఈ మాటలు కూడా కొన్ని గంటల క్రితం నాకు వినబడ్డాయ్ నా ఇంట్లో నే !. అవును నేను సంపాదిచింది అంతా పోగొట్టుకున్నాను నా పేరు తో సహా! నిజానికి నాకిప్పుడు ఎమీ మిగల్లేదు ఒక్క నేను తప్ప . ఒక పంచె కట్టుకుని పైపంచె వేసుకుని భోజనానికి కూర్చున్నాను కాని నాకు తినబుద్ది అవ్వట్లేదు .

   " అట్లా దిగులు గా కూర్చుంటే పరబ్రమ్మానికి కోపం వస్తుంది తెలుసా..?" అని అడుగుతోంటే ఆవిడ వైపు తల తిప్పాను అర్థం కాక ఆ మాటలు. " అన్నం ప్రబ్రమ్మం అంటారు కదా..  ఆయనగారికి కోపం వస్తుంది నువట్టా దిగులు గా ఆయన్ని చూస్తుంటే..!!!" నవ్వొచింది నాకు ఆమాటలకి. నవ్వుని ఆపుకున్నాను... " నిజం చెప్పు నీ ముందు ఎవరైనా కూర్చుని అట్టా దిగులు గా నేల వైపు చూస్తూ నిన్ను ఎందుకు పట్టించుకోకపోతే నీకు కోపం రాదా?" ఉలిక్కిపడ్డాను నేను ఒక్కసారి .  ఇందాకటి నుండి వాళ్ళునాతో  మాట్లాడటానికి చాలా ప్రయత్నిస్తున్నా నేను దిగులు గా మాట్లాడకుండానే ఉన్నాను, ఎన్ని ప్రశ్నలు వేసినాకూడా .....! నిజానికి నా పైన కోపం వచ్చిందేమో వీళ్ళకి !! అయినా నా మీద కోప్పడటానికి వీళ్ళెవరు ...? "అయ్యో!!! అలా కాదు మారాజా... మరి అన్నం ఆ పరబ్రమ్మం కోప్పడితే నీకు మళ్లీ  బువ్వ దొరుకుతుందా చెప్పు ...? నీ మీద మాకు ఏ  కోపం లేదు కానీ, బువ్వ తిను బాబూ... చల్లారిపోతే మళ్లీ  బాగోదు" నా మనసుని నా ముఖాన్ని కూడా చదివేస్తునట్టు వాళ్ళు అలా ఎలా మాట్లాదగాలుగుతున్నారో నాకు అర్థం కావట్లేదు ఎంత ప్రయత్నించినా...? తిని చెయ్యి కడుక్కుని లేచాను.

 ఇక ఉండబట్టలేక అడిగేశాను వాళ్ళని " అసలు  మీరెందుకు నన్ను వెంబడిస్తున్నారు? నా దారిన నేను పోతూ ఉంటే ఎందుకు అడ్డుపడుతున్నారు? ". "అడ్డుపడటానికీ అడ్డం చెప్పటానికీ మేము ఎవళ్ళం బాబు? సాటి మనిషివి కష్టం లో ఉన్నావని సాయం చెద్దామనుకున్నాం కానీ  నిన్ను చూస్తే మాకు బాగా కావాల్సిన వాడివనిపించి ఇట్లా నీ యనకబడి వస్తున్నాం" అన్నాడు నాతో. " నేను మిమ్మల్నెప్పుడూ చూడలేదు, మీరు నా బంధువులూ కారు , మరి ఎం ఆశించి చేస్తున్నారు ఇదన్తా...? మీరు అనుకుంటునట్టు నా దగ్గర ఎం మిగల్లేదు! మీకివ్వటానికి ".

దానికి సమాధానం గా ఆ ఆడమనిషి నాతో " బాబూ నీకో మనిషి గురించి చెప్పాలి, ఒక పావుగంట మా గురించి ఆ మనిషి కథ విను ఆ తరవాత నీ ఇష్టం వచ్చినట్టు వెళ్ళు బాబు . ఎందుకు మేము ఇదంతా చెప్తున్నామంటే మా కళ్ళ ముందు ఒక మనిషి చెడిపోవటం చూడలేము. మాకు ఎప్పుడు ఏ కష్టం కలిగినా ఆ మనిషి గురించి తలచుకుంటేనే ఎక్కడ లేని ధైర్యం వచ్చేస్తుంది . మా మీద దయ వుంచి ఒక్క 15 నిమిషాలు మా మాటలు విను ఆ తరవాత నీ ఇష్టం సామి. " అంటూ వాళ్ళు నన్ను కట్టిపడేసినట్టు చూస్తుంటే ఏం  మాట్లాడలేక కూర్చుండిపోయాను. అతను చెప్పటం ప్రారంభించాడు.

               " బాబు మేము చెప్పాలనుకున్న మనిషి పేరు కృష్ణమూర్తి గారు, మేము అందరం మా పెద్ద కిష్టన్న అని అభిమానం గా పిల్చుకుంటాం. నిజంగా ఆ పేరు చెబుతూంటే మాటలు రావట్లేదయ్యా ... మేము ఇప్పుడు బ్రతికున్నామంటే ఆయన వల్లే... " అన్నాడు . ఆయనది మా ఊరు కాదు, మా ఊరు కి ఆయన పెద్ద గాలివాన వచ్చిన ఏడాదే వచ్చారు , ఉన్న ఆస్థి అంతా  హరించుకుపోయి వట్టి చేతులతో కట్టుబట్టలతో వచ్చారు ఆయన భార్య తో సహా . 'ఉన్న పంటంతా ఆ వాన దేవుడు ఎత్తుకుపోతే నవ్వుతూ నిల్చున్నాడట ఆ మనిషి', అని  ఊరంతా వింతగా చెప్పుకునేది అప్పట్లో. ఆ నవ్వుల తోనే మా ఊళ్ళో కి వచ్చారు వాళ్ళిద్దరూ, ఆయన మా ఊరు వదిలి వెళ్ళేంత దాకా ఆ నవ్వు అట్టాగే ఉంది ఆయన ముఖం పైన. చెట్టూ చేమా ఊరూ వాడా గొడ్డూ గోదా అన్నీ కళ్ళ ముందే కొట్టుకు పోతా ఉంటే నిమ్మళ్ళంగా ఎట్టా ఉండగాలిగాడో దొరా అని అనుకునే వాళ్ళం. ఎర్రటి ఛాయా...  కోల ముఖం....  పెద్ద తాటి చెట్టంత ఎత్తు, చూడగానే చెయ్యెత్తి దణ్ణం పెట్టాలి అని అనిపించేలా ఉండేవాడు. ఆయన భార్య కూడా ఆ పెనిమిటి కి తగ్గ ఆడ కూతురు, పసుపు పచ్చటి ఛాయా తో మెరిసిపోయేది ఆ తల్లి. ఎప్పుడు ఎవరు వచ్చి అడిగినా లేదు అనేమాటే వచ్చేది కాదు. ఎంత కష్టం లో ఉన్నా కూడా చెప్పుకునేది కాదు, ఊళ్ళో ఆ పూటకి కడుపు నిండని వాళ్ళందరికీ ఆ ఇంటి అరుగే అన్నపూర్ణ. ఎంత మంది కడుపులు నిండాయో ఎన్ని నిండిన మనసులు ఆశీర్వదించాయో... తిన్న చేతులు కడిగిన పెరటికి తెలుసు!! ఎంత మంది సమస్యలు తీర్చిందో ఆ ఇల్లు... ఎన్ని కన్నీళ్లు తుడిచిందో ... ఆ అరుగు కి తెలుసు!!!.

మా కిష్టన్న ఉంటే మా ఊరికే ఓ బలం. మాకు ఎవ్వరికి ఏ కష్టం వచ్చినా మా కిష్టన్న తో చెప్పుకునేవాళ్ళం, ఆయన తీర్చకపొయినా ఆ భారం ఆయన తో చెప్పుకుంటే మర్నాడే ఏటి గట్టున తేలే దుంగ లా మనసు తేలిక పడిపోయేది. ఆయన కుటుంబం అంటే అందరికీ గౌరవమే అయినా ఆయన కుటుంబం అంటే అదంతా మా ఊరంత. అసలు ఇలాంటి మనిషివి ఎలా ఉండగలుగుతున్నావ్ అని ఒక సారి అడిగేశాను ఆయన్నే. నా వైపు నీ లాగే చూస్తూ అర్థం కాలేదు వీరయ్య నువ్వు ఎం అడుగుతున్నవో, సూటిగా అడుగు అన్నాడు. " మీ ఊరు కాదు...  ఉన్న వూర్లో ఉండలేక కట్టుబట్టలతో వచ్చేసారు, మీరొక్కరే అనుకుంటే ఆ మహాలక్ష్మమ్మ గారినీ మీ వెంటే తెచ్చేసారు, రాములోరితో వచ్చేసిన సీతమ్మోరిలా మీరిద్దరూ ఊరొదిలి అడవంటి మా ఊళ్లోకే ఎందుకొచ్చారు, ఇక్కడ మీకు గాని ఎవరైనా ఉన్నారా సామీ ? మీకసలు ఇక్కడి మనుషులు ఎం ఔతారు దొరా?" అని అడిగేశాను. ఆయాన నాతో చెప్పిన సమాధానం " మనుషులు వీరయ్య అంతే!!! నా చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళందరూ నా లాంటి మనుషులే,  నాకు కావాల్సిందీ మనుషులే వీరయ్యా. కష్టం కలకాలం ఉండదయ్యా అలాగే సుఖమూ, కానీ సుఖానికైనా దుఃఖానికైనా మనుషులు అనేవాళ్ళు ఉండాలయ్యా మన చుట్టూ. నా వాళ్ళు అనే వాళ్ళు గుప్పెడు మందైనా లేకుండా ఎలా ఉండగలను మా ఊళ్ళో? అందరూ గాలి వానకి పోయారు నేనూ మా ఆడది మిగిలాం, ఇక కొంప గోడూ అంటావా... మనం ఎక్కడుంటే అక్కడే మనకన్నీ.  అంతే  వీరయ్యా ఈ జీవితం, మనం ఉందామనుకున్నన్నాళ్ళూ అది ఉండదయ్యా అది ఉన్నన్నాళ్ళే మనం ఏం  చేసినా ఎంత చేసినా.... దాని సిగదరగ నేను ఏడ్చిన క్షణం ఒక్కటీ  వెనక్కి రాదు, దాన్ని మార్చేసుకున్దామంటే!!!  అందుకే నవ్వేసెయ్యాలయ్యా  ఏం జరిగినా మన మంచికేనని."

అట్టాంటి సామి తప్పు చేసాడంటే నమ్మగలమా..? కానీ ఆయనా తప్పులు చేసాడు కానీ ఆయనకి ఎంతో ఇష్టమైన జీవితం కోసం తప్పు చేసిన ప్రతి సారీ దారి మార్చుకుంటూనే వచ్చాడు. ఎవరో కొంతమంది మాట నమ్మి ఏదో కొత్త వ్యాపారం మొదలు పెట్టాడు. అనుభవం లేదు అయినా ఏదో మొండి పట్టుదల తో నమ్మి ఉన్నదంతా అందులో పెట్టేసాడు, కానీ దేవుడు వేరే అనుకున్నాడు... మొత్తం పోయింది. చెయ్యెత్తి మొక్కిన ఊరే మొహం చాటేసింది. మా లాంటి వాళ్ళు పిడికెడు మంది మాత్రం రోజు కలిసేవాళ్ళం అంతే . రోజూ ఆ గోదారి వెంటే కూర్చునే వాడు నువ్వు ఇందాక కూర్చున్నావు చూడు... సరిగ్గా అక్కడే ప్రతి రోజూ వెళ్లి కూర్చునే వాడు. వారం తర్వాత ఆయన వెనక మేము కూడా లేము. ఒంటరి గా అక్కడ రోజూ కూర్చుంటున్నాడని విన్నాం. ఎప్పుడూ ఆయన మాటకి ఎదురు చెప్పని ఆ ఇల్లాలు మాలక్షమ్మ గారు కూడా ఆయనని ఎన్నో అన్నారు. మేము కూడా ఇక మా పనుల్లో మేము పడిపోయాం.

కాని ఒక వారం తర్వాత మా పక్క ఊళ్ళో ఒక హోటల్ పెట్టారని తెలిసింది, వెళ్లి చూస్తే మా కిష్టన్నే పెట్టాడు. ఆయన ధైర్యానికీ ఆ మొండితనానికి మా మతులు పొయ్యాయి. " ఏంటి ఈ మొండితనం కిష్టన్న ఎందుకీ పట్టుదలా ..? ఊరు దాటి వచ్చి ఎందుకీ సాహసం? ఏదో వ్యవసాయం చేసుకుంటూ ఉన్నంతలో కాలం గడిపే నీకు ఈ దురాశలు ఎవరు నేర్పించారు? అందరికీ చెప్పే నువ్వే ఇలా చెప్పించుకోవటం ఏమైనా బాగుందా?" అని మా ఊరి వాళ్ళూ, ఆయనకీ కావాల్సిన వాళ్ళూ అడుగుతున్నా, నోరు విప్పలేదు. నిజానికి ఆయన మా ప్రశ్నలకి మాటలతో కాకుండా కాలం తో సమాధానం చెప్పించాడు. పట్టుదల తో ఆ హోటల్ నడిపాడు, తనకి తెలిసిన వంటకాలనే మరింత రుచి గా వండించే వాడు అంతకన్నా రుచిగా వడ్డించే వాడు. ఆయన పట్టుదలో ఆ అమ్మ చేసిన పూజలో కానీ ఎంతగా  పోగొట్టుకున్నాడో అంతకు అంతా సంపాదించుకున్నాడు పేరూ డబ్బూనూ. మా జిల్లా అంతటా మా కిష్టన్న హోటల్ పేరు మారుమోగిపోయింది. అలాంటి సమయం లో ఆయన హోటల్ ని ఎవరికో అమ్మేసి మళ్లీ మా ఊరొచ్చి వ్యవసాయం మొదలుపెట్టాడు. అప్పుడిక ఆ ఊర్లో ఏ నోరూ ఆయనని ప్రశ్నించే ధైర్యం చెయ్యలేదు. ఆ మాలక్ష్మమ్మ గారు మా ఆడోళ్ళతో చెప్పిన మాటలతో అన్ని ప్రశ్నలూ సమాధానాలతో మూతబడ్డాయి.

 " చూడండి ఆయనకీ ఈ మట్టంటే చాలా ఇష్టం అట్టాంటి మట్టిని కూడా అమ్మేసి తెలియని వ్యాపారం లో నష్టపోయి ఆయన ఎంత నలిగిపోయాడో ఎంత బాధ ని పంటి బిగువున పెట్టుకున్నాడో నాకు తెలుసు... అంతకన్నా ఎక్కువ బాధ నేనూ పడ్డాను. ఇద్దరం కూర్చుని ఆలోచించాం ఆ ఊర్లో వరదలకి పొతే ఈ ఊర్లో వ్యాపారానికి పొయ్యాయి సంపాదించినవన్నీ పేరుతో సహా ఇక్కడ. ఆయన ఎక్కడ చెయ్యకూడనిది చేసుకుంటాడో అని తగని భయపడేదాన్ని. ఉండబట్టలేక అడిగాను ఏం చేద్దామనుకుంటున్నావయ్యా అని. దానికాయన... "నేను మళ్లీ తెలియని పనులు చేసి నిన్ను కష్టపెట్టలేను.. అలాగని పని ఇమ్మని ఈ ఊర్లో చెయ్యి చాచి అడగనూలేను.. ఇక నాకు తెలిసిన విద్య వంట. పక్క ఊర్లో ఆ వ్యాపారం బాగా ఉంది, నేను ఇక్కడ పోగొట్టుకున్నంత వరకు అక్కడ సంపాదించుకుంటా మళ్లీ ఈ మట్టి లోకే వచ్చి వ్యవసాయం చేసుకుందాం. నాకు నమ్మకముంది లక్ష్మి తప్పకుండా మళ్లీ నేను నా స్థాయి లో నిలబడగలనని, ఇక నువ్వే నా కొత్త వ్యాపారానికి పాత భాగాస్వామివి, నీకు నేను నాకు నువ్వుగా మళ్లీ మన ప్రయాణం మొదలు పెడదాం" అన్నారు.

కొన్నాళ్ళకి అక్కడ మాకు లాభాలు వచ్చాక నేను అడిగాను, "ఇక్కడ కష్టపడి సంపాదించాక మళ్లీ ఆ ఊరెందుకు అని ?" దానికాయన " కన్న తల్లినీ జన్మనిచ్చిన ఊరునీ  సాయం చేసిన మనుషులనీ  మర్చిపోకూడదు లక్ష్మీ,  ఏమీ లేకుండా మనం ఆ ఊరు వచ్చినప్పుడు, సొంత వాళ్ళ కంటే ఎక్కువగా చేరదీసిన మనుషులనీ ఆ మట్టినీ ఎలా వదలగలను?  మనం కిందపడ్డా పైకి లేవగలుగుతున్నామంటే ఆ గొప్పదనం మన కాళ్ళల్లో కాదు మనకి ఈ జీవితం నేర్పిన విలువల్లో ఉంది ఆ బలం. ఇప్పుడు మనల్ని నిలబెట్టిందీ ఆ విలువల్లోని నమ్మకం. ఈ జీవితం లో సంపాదన అంటే డబ్బుని ఒక్కటే కాదు పేరూ, ప్రేమా, క్షమా, ఇష్టం, ఆనందం అన్నీ. దేనికి మనం ఎంత విలువనిస్తే జీవితం అంత విలువైనది గా ఉంటుంది." ఆయన మాటలు విన్నాక అర్థమైంది నాకు ఆయన అన్నిటికంటే విలువనిచ్చేది  ఆయనకి ఎంతో ఇష్టమైన ఈ మట్టి మీద కృతజ్ఞతకని."

 బాబు ఇప్పుడు ఇక నీ ఇష్టం దొరా ఏమి చేసుకుంటావో.... కానీ జ్ఞాపకం ఉంచుకో సామి నువ్వు నీ జీవితం లో దేనికి ఎంత విలువ ఇస్తున్నావో ...? నీ జీవితం ఎంత విలువైనదో ....? చచ్చేంతటి కష్టం అందరికీ వస్తుంది దొరా...  కానీ బ్రతకాలన్న ధైర్యం మాత్రం జీవితాన్ని ఇష్టపడే వాళ్ళకే ఉంటుందయ్యా. ఇప్పుడు ఎందుకూ పనికి రాదు అనిపిస్తున్న నీ జీవితం ఎంత విలువైనదో కొంత కాలం పోయాక నీకే తెలుస్తుంది బాబు.

ఈ మాటలు చెప్పేసి వాళ్ళు వాళ్ళ దారిన వెళ్ళిపోయారు, వర్షం కూడా నిమ్మళ్లించింది... నాకు ఎమీ పాలుపోక అక్కడే కూర్చుండిపోయాను.  ఆ కిష్టన్న కథని నెమరు వేసుకుంటూ...దేనికి ఎంత విలువ ఇస్తున్నానో అని బేరీజు వేసుకుంటూ. చాలా కట్టిపడేసాడు నన్ను వాళ్ళ పెద్ద కిష్టన్న. వీలయితే ఆయనని కలవాలనిపిస్తోంది.